Non, je ne regrette rien…

-

Non, je ne regrette rien…

Nie żałuję niczego! Nie
żałuję życia, które narodziło
się na wilgotnym sianie
w dziurawej drewnianej stodole.

 Nie żałuję niczego! Nawet
tego, kiedy jako malutka
dziewczynka boso omijałam
paryskie kałuże, nie żałuję!

 Nie żałuje mój drogi niczego!
kiedy dorastałam w chorobie
płuc, żebrząc przy kościele
o kawałek starego chleba…

 tylko o kawałek chleba,
nie chciałam niczego więcej
nie prosiłam o uśmiechy na dzień
o zrozumienie na noc, nie żałuję!

 Nie żałuję, kochaniutki niczego!
nawet tego, kiedy jako młoda
kobieta byłam dotykana, szczypana
przez starych, obleśnych panów…

 nie żałuję, kiedy po raz pierwszy
zgrzybiały, spleśniały palant mnie
zgwałcił w paryskim zaułku, nagą
bezbronną czternastolatkę…

 nie żałuję, kiedy kończąc zabawę
ubrudził moją twarz ciepłą spermą
kiedy tytoń jego cygara wypalił
moje długie włosy,  naprawdę…

 niczego nie żałuję! Nie żałuję?
Zapytasz… przeżyłam piękne życie
brudne, mokre, chore, pełne gwałtu
męskich mord i penisów, żałuję…

 że nigdy szczerze nie kochałam,
nie dziękowałam za seks z ukochanym
nie tuliłam do piersi dzieci, nie miałam
własnego domu, pokoiku, sukienki…

 żałuję, że nie poznałam kochającego
blondyna z czerwoną róża, piękną
jak kiedyś ja, żałuję dziurawych zębów
nieświeżego oddechu, brudnych stóp…

 żałuję, że nie pożegnałam się z Matką
i Ojcem, żałuję kolorowej wiosny,
bo ja ją miałam czarną i szarą, mój
Aniołku, żałuję że niczego nie żałuję!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pamięć

-
Pamięć Niebo. Pomarańczowa suknia tureckiej riwiery oblała niebo a fale pełne kryształów radości biły się z piaskiem o miejsce przy zachodzie pięknego słońca. Smukłe i wysokie palmy tulone chłodem nocy czuwały nad nimi słuchając subtelnych ich szumów kłótni, słuchały wieczornych modlitw płynących z minaretów. Echo niosących słów budziło zemdlonych letnią pracą wiernych szli ospale dumni spokoju ducha a tam... nocne życie wstawało oblane kolorami kapeluszy i aparatów. Turyści mkną, idą przed siebie no nieznanego nikomu celu, idą pielgrzymki uśmiechniętych watach polujących na pamiątki i kartki z podróży, idą walczyć o pamięć... Na niebie zaś pomału wschodził król Księżyc dumny i pyszny muzułmańskimi pieśniami, wstaje na scenie królestwa, rządzi księżycowy srebrzysty spokój – chęć snu. Muzyka dyskotek gra, płacz, krzyk śmiech, lejące się piwo i zapach pizz oblały dzikość brzegu morza już nie ma tych dzikich o
Czytaj więcej

Przywróć

-
Obraz
Przywróć Nie wierzę Ci kiedy budzisz się wstajesz cicho i wychodzisz tuż nad ranem, idziesz...spokojnym krokiem, milczysz, ja drżę leżąc smutnym w łóżku, patrzę na wiszący zegarek, wskazówki biegną samotne jedna za drugą mija sekunda popychana minutą a Ciebie wciąż przy mnie nie ma oddycham szybko, niemiarowo oddycham z bólem przegranego Nie wierzę Ci kiedy wychodzisz z naszego pokoju, naszego świata wstaję... sprężyna skrzypi, idę niepewnym krokiem mknę przez ciemny i pusty korytarz naszego domu... biją się we mnie myśli z rytmem serca, biję się, że znowu przegram, to nie może być prawda! Nie może! Wchodzę do salonu, kominek się pali... a ty skulona siedzisz w fotelu, idę do Ciebie chcę Cię przytulić, poczuć, zakochać się jak dawniej... płaczesz? płaczesz! To nie może być prawda, że Ty nadal kochasz umarłego! Umarłego! Twojego męża już nie ma! Nie żyje! Zginął! Przecież teraz jestem ja Nie wierzę Ci kiedy mówisz... że mnie kochasz, zostaw mnie daj
Czytaj więcej

Cztery ściany

-
Obraz
Cztery ściany Otworzyłam drzwi do mieszkania do naszego domu, czterech ścian miłości, przekroczyłam chłodny próg pustka, cisza w głowie biją mi się myśli: "nadal Cię kocham!" Widzę  te nasze nagie sceny kiedy mnie rozbierałeś tuż przy stole w kuchni, kiedy twoje ciepłe usta całowały moją zamyśloną dniem szyję. Widzę te gorące, namiętne spojrzenia kiedy podnosiłeś mnie dotykając mnie czule, zabierałeś mnie  na górę do sypialni, na misterium by całkiem razem się połączyć w dzień i nocą. Wchodzę do kuchni i słyszę twój głos i głośny śmiech z radości że wróciłam że jestem, czuję twój zanikający czasem zapach ciała, czuję Ciebie przy mnie, a jestem teraz sama. Widzę to krzesło, a na nim Ciebie dumnie pijącego poranną kawę...dlaczego to zrobiłam, dlaczego powiedziałam słowo za dużo: "mam Cię dość, wynoś się!" krzyczałam wiosenną porą, a on rzekł tylko cicho zapłakany: "dlaczego?" "znudziłeś mi się, wynoś się!" plułam jadem
Czytaj więcej