1 październik

1 październik

Delikatny mglisty promyk

przywędrował wraz z nami

do wysokiej białej sali, gdzieś

na końcu korytarza, całkiem

obcy, całkiem sami – czekamy.

Ciepły jesienny wiaterek

kołysał subtelnie jeszcze zielone

liście, szum tych małych rączek

budził w nas wspomnienie lata

wspomnienie lat beztroski

A my niczym żołnierze przyszłości

zasiedliśmy w brązowych ławkach

cicho zawstydzeni, pełni obaw o

jutro, bojaźliwie chcący poznawać

nowości, radośni nie znający strachu.

Cisza rozgościła się wśród nas

nagle szepty zagrały swą orkiestrę

pierwsze uśmiechy na twarzach

jak u dzieci... kreśliły się rumieńce

pierwsze wrażenie już za nami...

Spogląda. Spogląda na mnie – ona

ciemnowłosa dziewczyna, o pięknych

oczach uśmiecha się cnotliwie pełna

iskier szczerości i szczęścia w oczach

spogląda na mnie ciszą – milczy....

Spogląda, spogląda, proszę spoglądaj

spoglądaj na mnie jeszcze raz... piękny

cudowny raz, gdy serce moje ciepłem

się otacza dni, gdy myśli me się gubią

w codzienności naszej przyszłej znajomości.

I poczekaj, poczekaj – chcę powiedzieć...

... widzę jej wzrok pełny młodości

i widzę jej usta pełne harmonii życia

idzie przed siebie pewna kobiecości

znika na horyzoncie – odjeżdża.