Nie-prawda!
Nie-prawda! Ogromna wysoka gęsta chmura pary zatoczyła krąg przykrywając dumnie stojących pasażerów przyjechało olbrzymie żelastwo bucha syczy turkocze skrzypi żyje swoim obcym dla innych życiem, żyje gorącym węglem... stoi na owym peronie młoda kobieta, w długim niebieskim płaszczu, owinięta białym szalem w kapeluszu podobnego koloru czeka – samotna i zmarznięta. Wygląda uparcie, szuka wzrokiem jego twarzy, pragnie poczuć jego zapach, chce poczuć jego chód ciepły, ujrzeć jego męską twarz wtulić się w rosłe jego ramiona nie ma go? To nie możliwe, obiecał obiecał przyjechać pierwszym pociągiem, pierwszym wagonem pisał przecież listy, że mnie kocha że za mną tęskni, pisał, że jestem niczym rosa latem chłodzę spragnione ciało, niczym mgła zakrywająca wstyd pisał że płonę niczym świeca dumą jestem lekką parą na jego pustynnym torsie, jestem cudem na jego ustach mówił tak czule na tych pięknych papierach, ale jak to nie-p