Nie-prawda!

Nie-prawda!

Ogromna wysoka gęsta chmura

pary zatoczyła krąg przykrywając

dumnie stojących pasażerów

przyjechało olbrzymie żelastwo

bucha syczy turkocze skrzypi

żyje swoim obcym dla innych

życiem, żyje gorącym węglem...

stoi na owym peronie młoda

kobieta, w długim niebieskim

płaszczu, owinięta białym szalem

w kapeluszu podobnego koloru

czeka – samotna i zmarznięta.

Wygląda uparcie, szuka wzrokiem

jego twarzy, pragnie poczuć jego

zapach, chce poczuć jego chód

ciepły, ujrzeć jego męską twarz

wtulić się w rosłe jego ramiona

nie ma go? To nie możliwe, obiecał

obiecał przyjechać pierwszym

pociągiem, pierwszym wagonem

pisał przecież listy, że mnie kocha

że za mną tęskni, pisał, że jestem

niczym rosa latem chłodzę spragnione

ciało, niczym mgła zakrywająca wstyd

pisał że płonę niczym świeca dumą

jestem lekką parą na jego pustynnym

torsie, jestem cudem na jego ustach

mówił tak czule na tych pięknych

papierach, ale jak to nie-prawda?

Może listy słał do panny N.N?

może on ją tak czule rozpieszcza

Sasza, proszę wyjdź z ukrycia lamp

bądź moim światłem moją radością

Sasza, ty wiesz, że myślę o Tobie

Saszeńka... całuj moje łzy, pragnij

mnie... cóż to za głosy i krzyki

„proszę odejść!” wrzeszczą mundurowi

tłum ludzi stoi na skraju chodnika

spogląda na tory, kobiety płaczą

co się dzieje? Sasza, co się tam dzieje?

Ktoś maca nieżywego mężczyznę,

krew zewsząd buchała z jego ciała

umarł biedny... nagle „Sasza! Czy ktoś

zna tego pana?!” padło niczym wyrok

„tak ja znam!” odpowiedziałam i

upadłam, upadłam martwa przy jego

gorącym jeszcze ciele, to nie-prawda!