Wiem

Wiem

Wiem, że jestem Tchórzem

wiem, że uciekam wtedy,

kiedy życie daje mi siebie,

kiedy faktycznie staję się sobą

kiedy szara rzeczywistość

nabiera kolorowych barw szczęścia

wiem, że się boję zrobić krok

dalej, boję się upadku, boję się

że stracę grunt pod stopami, boję

się że wszystko legnie w ruinach,

wiem że jestem głupi, wiem że

krzywdzę innych niczym zimny nóż

mordercy; wiem, że jednym słowem zabiłem

już nie jedno uczucie, jestem mordercą

zabójcą samego siebie i Ciebie; zabiłem

nas? A może zabiliśmy wspólnie?

Powinniśmy iść dalej, razem, jednym

rytmem, wyszliśmy z naszego pociągu

dokąd? Dokąd poszliśmy? Staliśmy

się dla siebie obcymi, intruzami… a

przecież znaliśmy się już tyle lat

niczym dzieci szukamy kogoś we mgle

niczym zagubione statki pływamy

błądzimy, dużo mówię, a mało robimy

tylko nikt z nas nie zapytał naszych serc

czy one też tak myślą? Zostawmy rozum

poczujmy to co kryje się na dnie naszych

dusz… nikt z nas nie mówi tego głośno

K O CH A M  CIĘ! Boimy się spojrzeć

Brutalnej prawdzie prosto w oczy,

Łudzimy się, że jesteśmy szczęśliwi.

Błąd! Oszukujemy siebie, bo boimy

się wyjść poza granicę rozsądku,

współczesna bolesna ludzka prawda

każdy ma wady i zalety, nie zamykajmy

tych drzwi przed sobą, gdy potrzebujemy ratunku

nie topmy siebie nawzajem, gdy nie jest

- jeszcze za późno!