Cię

Cię

Miłością Cię nazwać nie mogę

gdyż jesteś mym lustrzanym odbiciem

Przyjaźnią Cię nazwać nie potrafię

gdyż za mocno kocham twe sprzeczności.

Niczym dwa oddalone zagubione

wulkany tryskamy płonącym  żarem

niewzajemnych uczuć, lecz walki

i chęci o godnie przeżyte życie.

Walczymy niczym dwoje Rycerzy

pozbawionych we mgle codzienności

mieczy i zbroi, lecz wędrujących

gdzieś za krainami szczęścia, obcy.

Całkiem obcy dla siebie i świata

świat nas nie rozumie, szyderczo

kpi z naszych uczuć i historii, pluje

w twarz sypiąc piaskiem deszczu.

Piaskiem deszczu wżerającym się

w oczy zalęknięte przyszłości,

zatroskane teraźniejszością, pełne

bólu przeżytych kart historii.

Jesteśmy tacy obcy i  tacy inni

I jak bliscy w niedoli tych czasów

Samotni w bólu niezrozumienia

I obcości, gdy mówimy o sobie „ja”.