Sułtanka

Sułtanka

Kryształki drobnych ziarenek

piasku uniosły się ku niebu

pełne gracji i skupienia, lecą

przed siebie dumne i godne.

Płynął ku horyzontowi, cienkiej

linii między ziemią i niebem, tam

gdzie maszerują szkice obcych

idzie przez pustynię, odziana w szaty.

Lekkie, zwiewne i atłasowe suknie

idzie Ona – potężna kobieta świata,

złoto i diamenty mieniły się w słońcu

idzie Ona – cudowna kobieta sułtana.

Dumna i pyszna, z jędrną piersią

oczami migdałowego kształtu, ciemnymi

zagadkowymi, ustami czerwieni korali

muskana delikatnie ciepłym piaskiem.

Idzie wygnana ze swoją świtą, idzie

wyzwolona kobieta, która uciekła z pałacu

w dali tylko słychać miękkie modlitewne

śpiewy z minaretów płynące w świat.

Samotna i odważna by walczyć z nocą

nie poddaje się niewoli miłości, chce

być kochanką całego świata, pragnie

milionów pocałunków co nocy, gorących

Oddechów mężczyzn śniących tylko

o niej; nie chce być samotna w komnacie

padyszacha i swojego sułtana, chce być

wolna i pożądana, chce być kobietą.

Uciekła z cuchnącego haremu, by żyć

sobą, pozostawiła historię dla jutra

potężna ciemnowłosa przepiękna kobieta

Sułtanka tysiąca i nie jednej nocy!