Czy?

Czy?

Czy mogę, chociaż raz spojrzeć

na pana? Czy mogę, chociaż

raz poczuć pana spojrzenie na

moich wypukłych ustach, czy…

Czy mi tak wypada, poprosić

pana o takie bezwstydne frywolne

życzenia i prośby, tak na ulicy

prosto, bezpośrednio wołać o…

Miłość? Pan tak nic nie zrozumie

chodzi pan taki zamyślony tak

obco pan stąpa po tym dziurawym

chodniku, że aż zamieram, by pan

Nie upadł. Pan tak dumnie spogląda

na świat, pan jest taki wrażliwy

taki czuły… wiem, że pan się kryje

z prawdziwą stroną pana duszy, ale

to nie szkodzi, kocham! Przepraszam

tego miałam nie mówić, przepraszam

tak mi się powiedziało bezwiednie,

nie żebym coś, ale może, ale że nie…

Niech pan tych babskich paplanin

nie bierze do serca, pan jest taki słodki

pan jest taki wspaniały, zabawny... nie

gdzie ja bym mogła wyznać panu takie

takie rzeczy… prawdziwe uczucia

głębokie emocje, które tlą mi się w sercu

żar płonący w moich myślach, proszę

choć raz na mnie spojrzeć… widzę

Widzę pana co dzień w autobusie

linii 6… tak! Tak! Uśmiechnął się

w moją stronę… cóż to?! Któż to?

Co za jędza?! Co za babsko jedne!

To nie może być prawda! Ja już życie

swoje, nasze zaplanowałam! Całuje…

całuje tę kobietę tak subtelnie, chwytają

się za ręce, wychodzą… idą przed siebie

- ile można czekać na miłością – ulotną?