Ptak

Ptak

Przekładasz znów pożółkłą

kartkę pamiętnika... chwilkę

z jednej minuty twojego życia

muskasz je swymi zwiędłymi

palcami, pomarszczona skóra

je rani swym starym już dotykiem.

Schodzisz powoli ze strychu

trzymając się zielonej poręczy

donikąd.. drepczesz powolutku

do ciemnego salonu, wchodzisz

dotykasz znów historii tamtych

dni, próbujesz je raz jeszcze …

Po prostu - przytulić jak wtedy

jak wtedy w rogu świeciła się

choinka migocząc barwami bombek

jak wtedy zapach opłatka krąży

po mieszkaniu, kompot z suszu

dumnie zdobi okrągły stół.. jak wtedy

Wstał wzburzony. Wstał lekko

rozkojarzony, błądził myślami daleko

obcy wzrokiem, daleki uczuciem

spogląda na jej piękną twarz radości

łza...zakrywa mu ostrość zmysłów

smutny, znów jest smutny... znów

Podchodzisz, przytulasz, odwraca

wzrok.. zimne spojrzenie, lodowate

usta... żar zgasł, spogląda ostatni

raz.. bierze z szafy walizkę, odchodzi

całuje czule jak nigdy cię w czoło

„Bądź zdrów, Anno” - wychodzi...

Znika na horyzoncie. Wolny ptak

uczuć, wolny pan swojego losu

nigdy mnie nie kochał, nigdy być

ze mną nie mógł i nie chciał, ale

… był on moim całym życiem...

zrujnował moje serce, zabił mnie.

Zabił mnie swoim nożem, sztyletem

pełnym krwi niespełnienia, jedno

słowo w chwili złości powiedziane

odczarowało całą przyszłość przeszłości

odszedł w Wigilię... by odezwać się

ludzkim głosem – chcę być szczęśliwy!