Scena

Scena

Dumnie falująca rytmem, ona,

gra kurtyna, czerwona, obca, cicha

wysoko pod sufit płaskorzeźb min

frunęła tam, by spaść tu i zamknąć....

Spektakl. Ochronić...nas od gapiów

wścibskich plotkarzy prywatność

każdej z nas, każdej drogiej sztuki

sztuki granej na deskach świata.

Ta kurtyna ma w sobie moc...

stróża, Anioła Aniołów, który

broni swe istotki od brutalności

między aktami żywego dramatu.

Każdy pieczołowicie odegrany

akt przez aktorów to osobna bajka

historia...często smutna, cieknąca

łzami... kalecząca cierniami zła...

Słowa rzucane niczym ostre miecze

i sztylety we wroga sprawiedliwości

kłamstwa pragnień i marzeń...mordy

mordy, zabójstwa ludzi wartościowych.

Zabija ich kicz prostoty rzeczywistości

odbiera nam umysł człowieczeństwa

by zatańczyć walce i kankany z obłudą

głupotą, ludzkim chamstwem i ślepotą.

W Tobie siła aktorze jednej sceny

sceny – życia... nie pozwól otumanić

się mgłą i ciemnością reflektorów sławy

smakiem pieniędzy i złota, bądź sobą!

Bądź sobą! Bądź tą niewinną i czystą

istotą, bądź płaczkiem na krzywdę,

bądź męski i twardy na ludzką łzę...

nie zakładaj maski sztuczności uczuć...

Proszę - bądź aktorem ogromnej estrady,

płyń zgodnie z sercem swych wartości,

nie zmieniaj się... bo w Tobie jest ukryty

Teatr – grany ciągle przez całe twe życie!