Po Nocy...

Po Nocy...

Pomarańczowy szal owił

zachodzące czerwone słońce

opadające za horyzont jeszcze

żywe, jeszcze płomienne, nie

chce oddawać się ciemnej Nocy.

Nie chce oddawać pięknej

zabawy na czystym ogromie

nieba, chce leniuchować sobie

beztrosko na białych kłębkach

chmur... chce żyć wolnością.

Niestety potężna obca Noc

pochwaliła się swą władzą

i absolutnie przykryła świat

ciemną kołdrą pełną gwiazd

i cichej zadumy pana Księżyca.

I idzie ona, idzie piękna biała

Mgła, uśmiecha się szczerze

do pożółkłych liści drzew i

rudawych ździebeł suchej trawy

Mgła przytula świat, już listopad.

Już cisza wspomnień historii

już znikły ostatnie ranka uśmiechy

brzęczą kolorowe szkiełka zniczy

skrywają się zawstydzone kwiaty

czerwone donice delikatnych chryzantem.

Już granitowa płyta nagrobku

lśni łzami żywej pamięci bliskich

już ogromny krzyż ostatnie ich

bóle trzyma i znosi, opada z sił, płyną

pieśni i głosy modlitw: „wieczny...”

„Wieczny odpoczynek racz dać

im Panie...” daj im nadzieję, że

tam w Niebie jest lepiej, daj wiarę

bliskim na ziemi, że ciągle się iskrzy

ostatni płomyk - o nas - pamięci.