Lustro...

Lustro...

Czyste, malutkie i lśniące lustro

stoi w kącie kobiecego, pachnącego

kurzem pokoju, dumnie go zdobi.

Błyszczy się, migocze mgiełką świec

woskowych panien świecących na stole

nadzieją, że mrok nie zabije ich cieni...

Kryształki promieni niczym perły

brylanty rzucone w pośpiechu wiją się

dając mu królewskiej elegancji, wdzięku.

Wdzięku historii, ono takie niewinne, ciche

zwierciadło pamięta tajemnice nocy

gdy ona- piękna i młoda stała przy nim.

Stała wpatrzona w czystość i prawdę

stała drżąca w powiewie Syberii wiatru

zrzuciła z siebie nocną koszulę...naga.

Naga, goła, bezbronna muskała się

swymi gorącymi od namiętności dłońmi

kreśliła swoje jędrne kształty... kocha je.

A on ubrany w mroczną zagadkę godziny,

skradał się do niej, żarliwie i zmysłowo

wbijał się w jej szyje, całując ją skrycie.

Całował jej usta, młode piersi, ciało

skąpał je piękne swoim gorącym, męskim

uczuciem...pożądał jej, swojej kobiety.

I tak lustro wiekami stoi, latami, dniami

przypudrowany siwizną starości... stoi

pamięta te piękne różowe chwile tej pary.

Pamięta budującą się historię potęgi miłości

motywowało ono ich iskrami żądzy oddechów...

a teraz tęskni za wilgocią wzdychań kochanków.

Para dawno już umarła, rozstała się z życiem

oddali się od siebie niczym latem deszcz paruje

szybko, ulotnie, przygodnie się zakochali...

I tęskni i rozpamiętuje lustro słodkie chwile w

pokoju panienki, zostało one brutalnie osierocone

z ciepła domu, bowiem widziało za dużo – historię.