Pora

Pora

Mgła unosi się nad łąkami

uśpionymi przy sukni nocy

mgła idzie w białej swej

szacie, prawie...całkiem naga.

Uśmiecha się zalotnie do lasów

pól i łąk, figlarnie spogląda

na ciche strumienie, rzeki i jeziora

które mocniej biją wodą o kamień.

Idzie taka nie - pozorna, całkiem

biała i pełna, pewna siebie i piękna

otula się szalem złotych liści,

wdziewa kasztanowe pantofle..

Głowę zdobi rudymi listkami

burzonymi wiatrem i ciszą

unosi się delikatna królowa poranka

pyszna i dumna idzie przed siebie.

Wchodzi do jaskini pałacu, tuż

na skraju ciemnego lasu, duma i

myśli nad szczęściem serca i duszy

odwraca wzrok i patrzy, patrzy...

Patrzy w dal, przed siebie... tam

na cienkiej linii horyzontu kreśli

się jego znajoma postać, ciemna

daleka...galopuje na rumaku...

Na białym koniu... czyżby to ten

rycerz jej serca? Staje przed nią

lodowaty, zimny, mroźny...on

król Zimy... spogląda w jej oczy...

Całuje ją czule... tańczą ostatnie

walce jesieni... stanie się ona pani

Jesień oddaną niewolnicą czasu

jego mości potężnej zimy, zostanie...

Tam na kolejny długi rok, zamknięta

w pałacu Pór Roku, wtulona w jego

mroźne serce, będzie wyszywać

pajęczyny ich prawdziwej miłości....