Znów

Znów

I znów czujesz się na tym

świecie całkiem nijako

obco, czujesz się znów -

całkiem samotny, oderwany

od sensu i celów życia.

Dryfujesz jak widmo po

mglistej tafli jeziora krainy

zwanej twym domem

płyniesz zastygnięty w łzach

marzeniach o lepsze jutro.

Skulony na drewnianej tratwie

suniesz przed siebie grając

z falami w ciszę nocy, oblany

promieniami gwiazd i księżyca

toniesz w gorzkich smutkach.

I choćbyś próbował wstać

to i tak twa łódź się chwieje

drży i pęka niczym kruche

rany serca, boisz się wstać

i zrobić pierwszy krok do zmian.

Boisz się wrócić do szczęścia

które ci pewnego razu odebrano

odebrano możliwość miłości

gdyż idealnego ideału już nie ma

i ty nim na pewno nie jesteś...

Zabrała skórzaną walizkę, bilet

gazetę i wyszła bez słowa skruchy

bez słowa pożegnania za dni razem

wyszła – trzasnęła drzwiami i...

wróciła do swojej zamkniętej krainy.

Pozostawiając tobie wspomnienia

niezagojone plany i nadzieje

zniszczyła przyszłość i twoją wiarę

w ludzi... strach ogarnął twoje serce

boisz się ponownie zaufać – miłości.