Noc

Noc

Ciemna noc przywdziała swoją

szatę, założyła gwiazdowe kolczyki

medalion księżyca, otuliła się

zwiewną apaszką wiatru, szła.

Wszyscy – niewinni poddani

kładli się przed jej obliczem

oddychając ciężko i gubiąc wzrok

by nie urazić Jej Wysokości.

Uśmiechnęła się szyderczo, skinęła

ręką, puściła oko do obłudnego

pasterza, który wtulał się w obce

nie żony ramiona, pogroziła palcem.

Pogroziła niebem i ziemią, choć

ten udał, że nie słyszy, zniewaga

lekkoduch... Noc przystanęła nad

nim, rzuciła posępny wzrok złości.

Nagle czysty granat przytuliły

ciemne chmury, grzmot odbijał się

od drzew i skał, błyskawice tańczyły

piekielne walce na niebie, burza.

Ten nic sobie z tego nie robi, kocha

obca kobietę tuż pod topolą, ogromną

wysoką, rozłożystą... Noc się uśmiechnęła

skierowała swoje moce na tego łajdaka.

Trzask. Grzmot. Deszcz. Chwila.

Krzyk. Ogień. Łamie się topola. Upada

chłopak, zabita dziewczyna. Palą się.

Płaczą. Uciekają. Boją się. Proch.

Został tylko po nich proch, kilka

okruchów nieprzypominających ludzi

rozrzucony po świecie pył kochanków

wojujących z prawdziwą Matką – Nocą.