Szaman

Szaman

Rzucasz biały lekki szal.

Upada on figlarnie na podłogę

spękaną naszymi okrzykami

drewniane płytki zdarte ciałami.

Zakładasz pobrudzone potem

buty, mkniesz nieprzytomna do

przodu, naga myślami i duszą

potykasz się o krzesło, upadasz.

Zwijasz się w kłębek nerwów

płaczesz, łza za łzą spływa po

twym rumianym policzku, krzyk

krzyk wnętrza, krzyk honoru …

Godność upadła. Wartość umarła.

Nie powstanie, obiecałaś sobie

nigdy nie spojrzysz na łachudrę

króla twych uczuć, miłości, życia.

Obiecałaś sobie iść w wolność

obiecałaś być obcą nawet dla siebie

upadłaś – wstań – nie płacz, upadłaś

skuszona swoim sercem i jego biciem.

Oszukałaś siebie, okłamałaś siebie

spędziłaś znów z nim noc, z nim

tym, który zapomniał zapachu twojego

głosu – odszedł, zostawił Ciebie …

Zostawił w rozpaczy i bólu, znów

wrócił i rozkochał wspomnienia

znów go kochasz – tego szamana

w ludzkiej skórze – znów zaczarował.