Pamięć

-
Pamięć

Niebo. Pomarańczowa suknia
tureckiej riwiery oblała niebo
a fale pełne kryształów radości
biły się z piaskiem o miejsce
przy zachodzie pięknego słońca.

Smukłe i wysokie palmy tulone
chłodem nocy czuwały nad nimi
słuchając subtelnych ich szumów
kłótni, słuchały wieczornych
modlitw płynących z minaretów.

Echo niosących słów budziło
zemdlonych letnią pracą wiernych
szli ospale dumni spokoju ducha
a tam... nocne życie wstawało
oblane kolorami kapeluszy i aparatów.

Turyści mkną, idą przed siebie
no nieznanego nikomu celu, idą
pielgrzymki uśmiechniętych watach
polujących na pamiątki i kartki z
podróży, idą walczyć o pamięć...

Na niebie zaś pomału wschodził
król Księżyc dumny i pyszny
muzułmańskimi pieśniami, wstaje
na scenie królestwa, rządzi
księżycowy srebrzysty spokój – chęć snu.

Muzyka dyskotek gra, płacz, krzyk
śmiech, lejące się piwo i zapach
pizz oblały dzikość brzegu morza
już nie ma tych dzikich oaz spokoju
zostaje tylko pamięć o - zapomnianych.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przywróć

-
Obraz
Przywróć Nie wierzę Ci kiedy budzisz się wstajesz cicho i wychodzisz tuż nad ranem, idziesz...spokojnym krokiem, milczysz, ja drżę leżąc smutnym w łóżku, patrzę na wiszący zegarek, wskazówki biegną samotne jedna za drugą mija sekunda popychana minutą a Ciebie wciąż przy mnie nie ma oddycham szybko, niemiarowo oddycham z bólem przegranego Nie wierzę Ci kiedy wychodzisz z naszego pokoju, naszego świata wstaję... sprężyna skrzypi, idę niepewnym krokiem mknę przez ciemny i pusty korytarz naszego domu... biją się we mnie myśli z rytmem serca, biję się, że znowu przegram, to nie może być prawda! Nie może! Wchodzę do salonu, kominek się pali... a ty skulona siedzisz w fotelu, idę do Ciebie chcę Cię przytulić, poczuć, zakochać się jak dawniej... płaczesz? płaczesz! To nie może być prawda, że Ty nadal kochasz umarłego! Umarłego! Twojego męża już nie ma! Nie żyje! Zginął! Przecież teraz jestem ja Nie wierzę Ci kiedy mówisz... że mnie kochasz, zostaw mnie daj
Czytaj więcej

Cztery ściany

-
Obraz
Cztery ściany Otworzyłam drzwi do mieszkania do naszego domu, czterech ścian miłości, przekroczyłam chłodny próg pustka, cisza w głowie biją mi się myśli: "nadal Cię kocham!" Widzę  te nasze nagie sceny kiedy mnie rozbierałeś tuż przy stole w kuchni, kiedy twoje ciepłe usta całowały moją zamyśloną dniem szyję. Widzę te gorące, namiętne spojrzenia kiedy podnosiłeś mnie dotykając mnie czule, zabierałeś mnie  na górę do sypialni, na misterium by całkiem razem się połączyć w dzień i nocą. Wchodzę do kuchni i słyszę twój głos i głośny śmiech z radości że wróciłam że jestem, czuję twój zanikający czasem zapach ciała, czuję Ciebie przy mnie, a jestem teraz sama. Widzę to krzesło, a na nim Ciebie dumnie pijącego poranną kawę...dlaczego to zrobiłam, dlaczego powiedziałam słowo za dużo: "mam Cię dość, wynoś się!" krzyczałam wiosenną porą, a on rzekł tylko cicho zapłakany: "dlaczego?" "znudziłeś mi się, wynoś się!" plułam jadem
Czytaj więcej