Niewiasta

Niewiasto

Ty nie wiesz moja Niewiasto

kiedy wypowiedziane słowa

w samotności ciemnej sali i

nostalgii nocy przy blasku gwiazd

Bolą mnie, tak jakbym zabił

wszystko, cały Nasz świat, jakbym

popełnił samobójstwo Naszej miłości

nie mogę patrzeć na siebie w lustrze.

Jestem draniem.

Jestem egoistą uczuć.

Jestem chłodem na twoje serce.

Proszę Cię... kochaj, kochaj mnie!

Targam ostatnie włosy, płaczę i

szlocham.. widzę czarne wizje dni

i nocy w samotności, bez Ciebie

nie mogę, nie potrafię, nie chcę...

Żyć bez Ciebie... przecież zjawiłaś

się przypadkiem, zimową porą

skradłaś moje serce do ostatnich

kryształków uczuć – kocham Cię.

Przepraszam, że poczułaś ode mnie

chłód... beznadziejność, obojętność

przepraszam Cię, że ten ciężar...ten

ból niemożności pocałunku Ciebie zabija.

Nikt nie powinien cierpieć katusze

miłości... tak lekkiego i namiętnego

uczucia.. nikt nie powinien być zraniony

przez tęsknotę ukochanej Ci osoby...

Przepraszam. Upadam. Umieram bez

Ciebie... nie mogę odejść, nie potrafię

gdy jawi się sielanki rodziny wizja...

Wierzę w twe przebaczenie i wiarę

Potężną wiarę we mnie, że podołam

że uda mi się dojść do mety, twych

ust... że będę mógł Cię całować nocą

i tulić dniem..., przyjdę – uwierz … !