Los

Los

Fala znanych nam melodii

uderza o zakurzony parkiet

podłogi zdobionej brokatem

naszych nocnych orkiestr....

Źródło tryskających nut biegnie

całkiem cicho wzdłuż uśpionych

uśmiechów rzeźb i obrazów …

kołuje w komnatach pałaców...

Uderza w ściany burząc ciszę

wywraca złote fotele, zrywa

nagie firanki i zasłony, uderza

w kryształowy żyrandol, burzy.

Melodia tamtych dni burzy to

co było; rozbija szklane lustro

w tysiące, setki i miliony dalekich

siebie cząstek, niszczy ten ład.

Kolorowych ckliwych słów

niszczy rutynę godzin, wskrzesza

dzikość ludzkich uczuć i emocji

sala tańczy, kukły idą w rytm.

Eleganckie kukły i słodkie piękne

marionetki tańczą zaklinani czasem

wirując w atłasach, tiulach, aksamitach

tańczą bez pamięci, szaleni, tańczą.

Bez wytchnienia, nie pamiętają

że są delikatnymi rzeźbami czasu

zapominają, że są miniaturkami

w huraganie naszego jutra – Losu.

Zabawa. Wino. Uśmiechy. Muzyka.

Zapomnieli się, zapomnieli siebie

zapomnieli o innych tej sali, bal trwa

do ostatniej potłuczonej rzeźby – śmierci.