Kwiat pustyni

Kwiat pustyni

Wieje wiatr. Wieje i zmywa

ziarenka piasku pustyni, zbiera

pyłki lekkie i niewinne do

nieba – żółta piaskowa mgła

tańczy w blasku cieni gwiazd.

Wysokie namioty zdobią równinę

okrągłe paleniska buchają ogniem

słychać brzdęk skrzypiec – grają

dumnie żołnierze Bliskiego Wschodu

dumnie czekają na rozkaz wojny.

W dali niczym w legendzie plemion

ciemnych i dawnych słychać krzyki

niewinnych niewieścich głosów, idą

pędzą w sułtańską niewolę piękne

kobiety – tajemnicze urokiem Słowian.

Brudne, bite, wystraszone blaskiem

złota pana Wschodu upadają, padają

nieprzytomne, wycieńczone losem

ten, siedzący na złotym tronie patrzy

i wbija sępi wzrok w pół ich nagie ciała.

Już pożera, już zjada pożądaniem je

wszystkie, rzuca się w popłoch, do -

pada niczym bestia do niej, cichej...

ta spogląda niebieskimi okrągłymi....

oczami – zastyga on w jej ustach...

Pokazuje armii sług, by szykować

szaty- nieznajoma, tajemnicza ma

go pokochać... skazana na śmierć

wchodzi zmysłowa, ponętna, subtelna

tańcząc swoim ciałem, czaruje pana.

Ten uśmiecha się czule, dyskretnie

ta wiruje w nutach arabskiej muzyki

upada zemdlona transem na ziemię

pot spływa po jej jędrnych piersiach

oddycha... podchodzi on, klęka, cisza.

Całuje jej spękane gorącem południa

usta, smakuje jej piękno oczów, dotyka

piersi, uda, muska ją swoją czułością

kocha, wielbi, tańczy z nią w muzyce

miłości – nie wie, że - ona będzie rządzić

jego królestwem, jego życiem i sercem.