Cisza

Cisza

Delikatne sukno księżyca

oblało niebo, a gwiazdy

skrycie figlarnie błyszczały

na jego scenie ciemności.

Wszyscy wtuleni w noc

oddani spokojowi chwil

tylko ona władała tym

światem – wszechobecna cisza.

Tylko ona majestatycznie

wkradała się w tętniące jeszcze

porankiem mieszkania spękane

ciepłotą biegu i kroplami potu.

To ona subtelnie przytulała

spragnione wyścigiem życia

twarze, zemdlone spojrzenia

kochanków, którzy już nie...

Kochali się dawno, którzy

już dawno nie trzymali się

za dłonie, otuliła ich cicho

przytuliła ich serce uczuciem.

Szła dalej. Magiczna głosiła

harmonię, niosła rytm bicia

upływających zastygniętych

jeszcze minut, władała czasem.

Władała sekunda po sekundzie

minuta po minucie, godzina

ona zatrzymała ziemski teatr

trwaj dużej – kochaj ciszą...