Na dnie

-
Na dnie

I znów zachodzi piękne
słońce łuną pomarańczowego
atłasu ozdobionego wrzosem
nocy, znów zachodzi słońce.

A te ciche dniem, a głośne nocą
fale dotykają czule piaskowy
brzeg plaży; obmywają morską
wodą spienione słońcem kamyki.

Znudzone rytmem życia fale
wchodziły i chowały się do ciepłej
otchłani morza, by zmyć ślady
zagubionych kochanków, postawione.

Tu wczoraj wieczorem. Zmywają
jedną delikatną jej stopę, potem
drugą większą silniejszą wycierają
rozbici kochankowie się rozchodzą.

Znikają nicością cykliczności,
znikają spokojni dumni zagubieni
znikają tacy czyści i prawdziwi
w potędze uczuć, morze ich porywa.

Morze ich otuliło na błękicie fal
przytuliło ich do siebie w uścisku
miłości, by sztormem zazdrości
zabić i złożyć w grobie muszli - na dnie.

Komentarze

  1. Anonimowy11 kwietnia 2015 21:22

    szkoda, że taki jest koniec tej historii, ale pomyslmy- jak cudownie było przed tym końcem, jakie szczęscie poczuli... czy to nie pewne wynagrodzenie?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pamięć

-
Pamięć Niebo. Pomarańczowa suknia tureckiej riwiery oblała niebo a fale pełne kryształów radości biły się z piaskiem o miejsce przy zachodzie pięknego słońca. Smukłe i wysokie palmy tulone chłodem nocy czuwały nad nimi słuchając subtelnych ich szumów kłótni, słuchały wieczornych modlitw płynących z minaretów. Echo niosących słów budziło zemdlonych letnią pracą wiernych szli ospale dumni spokoju ducha a tam... nocne życie wstawało oblane kolorami kapeluszy i aparatów. Turyści mkną, idą przed siebie no nieznanego nikomu celu, idą pielgrzymki uśmiechniętych watach polujących na pamiątki i kartki z podróży, idą walczyć o pamięć... Na niebie zaś pomału wschodził król Księżyc dumny i pyszny muzułmańskimi pieśniami, wstaje na scenie królestwa, rządzi księżycowy srebrzysty spokój – chęć snu. Muzyka dyskotek gra, płacz, krzyk śmiech, lejące się piwo i zapach pizz oblały dzikość brzegu morza już nie ma tych dzikich o
Czytaj więcej

Przywróć

-
Obraz
Przywróć Nie wierzę Ci kiedy budzisz się wstajesz cicho i wychodzisz tuż nad ranem, idziesz...spokojnym krokiem, milczysz, ja drżę leżąc smutnym w łóżku, patrzę na wiszący zegarek, wskazówki biegną samotne jedna za drugą mija sekunda popychana minutą a Ciebie wciąż przy mnie nie ma oddycham szybko, niemiarowo oddycham z bólem przegranego Nie wierzę Ci kiedy wychodzisz z naszego pokoju, naszego świata wstaję... sprężyna skrzypi, idę niepewnym krokiem mknę przez ciemny i pusty korytarz naszego domu... biją się we mnie myśli z rytmem serca, biję się, że znowu przegram, to nie może być prawda! Nie może! Wchodzę do salonu, kominek się pali... a ty skulona siedzisz w fotelu, idę do Ciebie chcę Cię przytulić, poczuć, zakochać się jak dawniej... płaczesz? płaczesz! To nie może być prawda, że Ty nadal kochasz umarłego! Umarłego! Twojego męża już nie ma! Nie żyje! Zginął! Przecież teraz jestem ja Nie wierzę Ci kiedy mówisz... że mnie kochasz, zostaw mnie daj
Czytaj więcej

Cztery ściany

-
Obraz
Cztery ściany Otworzyłam drzwi do mieszkania do naszego domu, czterech ścian miłości, przekroczyłam chłodny próg pustka, cisza w głowie biją mi się myśli: "nadal Cię kocham!" Widzę  te nasze nagie sceny kiedy mnie rozbierałeś tuż przy stole w kuchni, kiedy twoje ciepłe usta całowały moją zamyśloną dniem szyję. Widzę te gorące, namiętne spojrzenia kiedy podnosiłeś mnie dotykając mnie czule, zabierałeś mnie  na górę do sypialni, na misterium by całkiem razem się połączyć w dzień i nocą. Wchodzę do kuchni i słyszę twój głos i głośny śmiech z radości że wróciłam że jestem, czuję twój zanikający czasem zapach ciała, czuję Ciebie przy mnie, a jestem teraz sama. Widzę to krzesło, a na nim Ciebie dumnie pijącego poranną kawę...dlaczego to zrobiłam, dlaczego powiedziałam słowo za dużo: "mam Cię dość, wynoś się!" krzyczałam wiosenną porą, a on rzekł tylko cicho zapłakany: "dlaczego?" "znudziłeś mi się, wynoś się!" plułam jadem
Czytaj więcej