Banalność

Banalność

Znany każdemu ten walczyk

gra wspólnie z dumnym i pełnym

namiętności figur i spojrzeń

tangiem.... tangiem kochanków.

Szeleszczą sztywne atłasowe

suknie, tiulowe spódniczki kręcą

się z szafirowymi garniturami

panów i tylko... kap, kap, kapie

Kapie pot i perfumy Channel

kapią z uśmiechami woskowych

twarzy, plastikowych ruchów

dzisiejszych mód – być doskonałym.

I tańczą, i idą klasyczną muzyką

te kukły, pajacyki i połamańce

wszech naszych światów, brzydkie

chude, pomarszczone istoty kultu

Kultu idealnej jednostki, pięknej

męskiej, rozebranej kobiecej, obcej

obcej dla siebie i bliskich, bliskiej

dla światowej masowości kłamstw.

Tańczą machinalnie kroki jak w

kursie, bez emocji i gracji, bez siebie

kują poznane i wmówione im proste

schematy – masa tańczy, masa rwie.

I tak indywidualiści, oryginalności

umierają naturalnym wykluczeniem

wypaczeniem wartości i godności dla

pustoty, brzydoty i kiczu - banalności.