Królowa

Królowa

Szum atłasowych szat

wirujący blask promieni

lamp i reflektorów, stoi

na scenie ona – całkiem

naga od kłamstw świata.

Robi szczery ukłon dla

publiczności zastygniętej

w poezji dziwactw i kiczu

brzydoty oblanej złotem

by kusić ludzkie sroki …

By kusić plotkarki i głupców

by kusić idiotów i gapiów

do teatru iluzji życia... co za

piękna sztuka – dramat naszych

czasów – upadek sprawiedliwości.

Cicho stuka w tle pierwszy takt.

Rytmiczne brzmienie muzyki

zalewa całą salę, zalewa ludzi

zachwyconych jej czystością

ideałów, myśli i wartości, czysta.

Zaczyna grać. Zaczyna tańczyć

wiruje z perfumami w powietrzu

i kurzem tkwiącym w deskach

sceny od lat... od wieków... ona

tańczy idealny balet siebie...

Ona tańczy perfekcyjnie, tańczy

dawno zapomniane figury prawd

rozbiera z siebie szczerość

cnotę prawdomówności, naga stoi

oblana muzyką, stoi naga królowa.

Stoi naga - Królowa siebie

Królowa prawdy

Królowa wartości

Królowa swojej pasji.