Emigrant

-
Emigrant

Kap. Kap. Kapie subtelnie
obcy deszcz ociekając delikatnie
przytulony obcy blaszany parapet
do zasłoniętego obcą ciszą okna.
Po drugiej stronie okiennic obcy
nieład, bałagan, chaos uczuć
na wygniecionym obcym tapczanie
tuli się do poduszki - Straceniec.

Tuli się w amoku chwili i
szale namiętności nocy na
oczekiwanie, na ciche czekanie
na ponowną podróż Anioła.
Ile można czekać na Anioła?
Ile można zagryzać wargę do
krwi? Ile można żyć w samotni
opustoszałym jałowym domu …

Ile można razy włosy rwać z
głowy? Ile można palić listów?
Ile razy można pić pusty kielich?
Ile można czekać na przylot Aniołów?
Aniołów już nie ma...? stres, ból
smutek, obcość, inność, dlaczego mówisz,
dlaczego tak podle mówisz o Nich?
One przylecą – na pewno – wierzę!

Dlaczego jesteś takim chamem?
Dlaczego mnie dotykasz i bijesz
dlaczego mam Ci wierzyć w słowa
których sam nie rozumiesz. Dlaczego?
Dlaczego – mnie nie przytulisz w
cierpieniu i krwawych ranach dni
dlaczego jesteś taka daleko, obco...
proszę... zostań tu przy mnie, przytul.

Nie rozumiesz Ty łachudro, polskiej
mowy? Nie rozumiesz ty zdrajco
polskich uczuć? Nie rozumiesz ile
łez płynie w polskiej naszej krwi?
Ty wydro, Ty ścierwo ostatnia...nie
ja ją kocham? kocham ją zieloną
swojską, kocham ten dom – nie jestem
zdrajcą, jestem wygnanym przez Ciebie
                                      Emigrantem.

Komentarze

  1. Anonimowy4 marca 2015 21:21

    czasem ucieczla to juz jedyne wyjście... szczególnie, jeśli chodzi o ludzkie poglądy. ludzie nie umieją wybaczać, nie wszyscy
    może warto czekać, czekać, aż do skutku? a może po prostu wziąć sprawy w swoje ręce i samodzielnie napełnic ten pusty kielich
    M.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pamięć

-
Pamięć Niebo. Pomarańczowa suknia tureckiej riwiery oblała niebo a fale pełne kryształów radości biły się z piaskiem o miejsce przy zachodzie pięknego słońca. Smukłe i wysokie palmy tulone chłodem nocy czuwały nad nimi słuchając subtelnych ich szumów kłótni, słuchały wieczornych modlitw płynących z minaretów. Echo niosących słów budziło zemdlonych letnią pracą wiernych szli ospale dumni spokoju ducha a tam... nocne życie wstawało oblane kolorami kapeluszy i aparatów. Turyści mkną, idą przed siebie no nieznanego nikomu celu, idą pielgrzymki uśmiechniętych watach polujących na pamiątki i kartki z podróży, idą walczyć o pamięć... Na niebie zaś pomału wschodził król Księżyc dumny i pyszny muzułmańskimi pieśniami, wstaje na scenie królestwa, rządzi księżycowy srebrzysty spokój – chęć snu. Muzyka dyskotek gra, płacz, krzyk śmiech, lejące się piwo i zapach pizz oblały dzikość brzegu morza już nie ma tych dzikich o
Czytaj więcej

Przywróć

-
Obraz
Przywróć Nie wierzę Ci kiedy budzisz się wstajesz cicho i wychodzisz tuż nad ranem, idziesz...spokojnym krokiem, milczysz, ja drżę leżąc smutnym w łóżku, patrzę na wiszący zegarek, wskazówki biegną samotne jedna za drugą mija sekunda popychana minutą a Ciebie wciąż przy mnie nie ma oddycham szybko, niemiarowo oddycham z bólem przegranego Nie wierzę Ci kiedy wychodzisz z naszego pokoju, naszego świata wstaję... sprężyna skrzypi, idę niepewnym krokiem mknę przez ciemny i pusty korytarz naszego domu... biją się we mnie myśli z rytmem serca, biję się, że znowu przegram, to nie może być prawda! Nie może! Wchodzę do salonu, kominek się pali... a ty skulona siedzisz w fotelu, idę do Ciebie chcę Cię przytulić, poczuć, zakochać się jak dawniej... płaczesz? płaczesz! To nie może być prawda, że Ty nadal kochasz umarłego! Umarłego! Twojego męża już nie ma! Nie żyje! Zginął! Przecież teraz jestem ja Nie wierzę Ci kiedy mówisz... że mnie kochasz, zostaw mnie daj
Czytaj więcej

Cztery ściany

-
Obraz
Cztery ściany Otworzyłam drzwi do mieszkania do naszego domu, czterech ścian miłości, przekroczyłam chłodny próg pustka, cisza w głowie biją mi się myśli: "nadal Cię kocham!" Widzę  te nasze nagie sceny kiedy mnie rozbierałeś tuż przy stole w kuchni, kiedy twoje ciepłe usta całowały moją zamyśloną dniem szyję. Widzę te gorące, namiętne spojrzenia kiedy podnosiłeś mnie dotykając mnie czule, zabierałeś mnie  na górę do sypialni, na misterium by całkiem razem się połączyć w dzień i nocą. Wchodzę do kuchni i słyszę twój głos i głośny śmiech z radości że wróciłam że jestem, czuję twój zanikający czasem zapach ciała, czuję Ciebie przy mnie, a jestem teraz sama. Widzę to krzesło, a na nim Ciebie dumnie pijącego poranną kawę...dlaczego to zrobiłam, dlaczego powiedziałam słowo za dużo: "mam Cię dość, wynoś się!" krzyczałam wiosenną porą, a on rzekł tylko cicho zapłakany: "dlaczego?" "znudziłeś mi się, wynoś się!" plułam jadem
Czytaj więcej