Nóż

Nóż

Promienie słońca kłaniają

się jej... zgrabnej, potężnej

kobiecie. Cicho w sobie

tajemniczo uśmiechniętej.

W atłasowej czerwonej sukni

obszytej brylantami i złotem

wchodzi stopień po stopniu

na sam szczyt wysokiej góry.

Spogląda wstydliwie na plac

wypełniony ludzkimi oddechami

ludzkimi zapachami ciekawości

ludźmi pożądliwie zazdrosnymi.

Ona dumna, ubrana pysznie

z kamienną miną powagi sprawy

drżała wewnątrz duchem i …

sercem, oddech się łamał, boi się.

Boi się spojrzeć w jego oblicze

we wzrok uwielbianego pana

swego męża, króla wszechświata

boi się być jego żoną, truchleje.

Dochodzi spokojnie, z gracją

emocji do swojego ukochanego

rzuca on kolejne beztroskie,

nonszalanckie spojrzenie, cisza.

Spokój i wszechmocna harmonia

burzy królowej ogień uczuć

jej oczy się szklą jeziorem łez, on

nie ruszony milczy tajemnicą chwili.

Wstaje. Podnosi ku dali swą dłoń

ona zamarła chłodem momentu

zebrała w swoich płucach oddech

umiera pomału, umiera od spokoju.

On uśmiecha się platonicznie, on

stroi niewyraźne miny, podchodzi

do kobiety... dotyka jej drżącą twarz

dotyka jej jędrnych, czerwonych ust.

Uśmiech się ostatni raz.. wyciąga

niespodziewanie z kieszeni złoty

nóż... jednym ruchem pozbywa się

miłości – zabija swoją Królową …