Wojna

Wojna

Szelest, szum, kurz i pył

falująca biała istota płynie

po zgliszczach drewnianych

podłóg, idzie... idzie.... idzie.

Idzie niby martwa, a... a tak

ciągle żywa w myślach pamięci

tak niby zimna, mroczna, obca

niby taka nie- moja, niedostępna.

Sunie pośród potłuczonych luster

szkieł, idzie... uśpiona wiecznym

wspaniałym snem... pragnie już

tylko spokoju, pragnie... spokoju.

Ja pragnę jej, modlę się- by wstała

by poszła do mnie, wtulona, wtulona

ciepłem... spoglądam na ruinę tego

pałacu, patrzę na ruiny tego piękna.

Tam, gdzie razem tańczyliśmy nasze

nasze walce; tam, gdzie razem my

budowaliśmy ten szczęśliwy dom

tam, gdzie tego tajemnego dnia...

Przeleciała przez nas spokój kula

wystrzelona z nieba losu w nas

upadałaś, wtedy taka młoda, młoda

ubrana w czerwoną suknię, upadłaś.

Martwa. Sina. Blada. Zakrwawiona

a ja... oblany zimnem chwili uciekłem

bałem się.... tej utraty, uciekłem...

biegłem w nicość, przed siebie – umarła.

Umarła. Uśpiona niczym głębią

snu, śniła o naszej wiecznej miłości

przegraliśmy naszą walkę o dom

przez egoistyczną wolę świata – wojnę.