Wiosna

Wiosna

Zielone pustkowie zalewa

niewinnie stojącą chatę, tuż

przy brzegu wartkiej rzeki

w głuszy liści i igieł lasu....

Stoi ona licha, w niebieskie

barwy ludowe ubrana, milczy

tajemniczo w chuście złotej

w blasku słońca słomie, stoi.

Cicha, spokojna, mroczna

martwa, ozdobiona bujną

strzechą traw i kolorowych

kwitnących jeszcze malw...

Jakieś ostatnie ćwierkanie

jaskółek, ostatnich istot . . .

które samotne głosami już

umarłych ludzi – ulatują...

Ulatują do nowego domu...

nie chcą żyć w starej, pustej

martwej chacie, nie chcą

patrzeć na klęskę dobrych...

Dobrych ludzi. Nie chcą znać

zapachu kurzu i pyłu starości

chcą być wolni we wiośnie

nowych idei, nurtów pustych słów.

Chcą poznać wiekami, latami

zakazywany świat przez siłę

okrutnych marzeń oprawców

o zagładzie państw całego świata.

Jaskółki odlatują – tam, gdzie

miłość mieści się w każdym kącie

jaskółki odlatują niegdyś zakochane

w fali czerwieni i złota gwiazd....

Dziś... pochłonięte sławą nowości

oddani pospolitej karierze, cichej, nie

żądzy i rozpuście konsumpcjonizmu

zerwania zasad wartości dla inności 

                                      -  ulatują ?