Kochanka

Kochanka

Zielona wydeptana ścieżka.

Prowadzi w puszczę ciemności

kręta, błotnista, niedostępna …

prowadzi prosto przed siebie.

Idziesz nią całkiem ostrożna

rozglądasz się we wszystkie

strony, śledzisz każdy ruch

subtelnych liści, słuchasz zaklęta.

Słuchasz spokoju i harmonii

potęgi natury, słuchasz ciszy

latających głośno ptaków, idziesz

uwolniona od współczesności …

Uwolniona od trosk życia, naga

od ciężkich i trudnych myśli

pogodna, szczęśliwa, wpadasz...

wpadasz nagle w jego ramiona.

Wystraszona się miotasz, serce

bije w strach, on uśmiechnięty

niby posępny mocno przytula

spija z Ciebie zmartwienia chwil.

Oddychasz – lekko. Połykasz

powietrze czystości marzeń...

jesteś spokojna w jego ustach

całujesz namiętnie, pięknie....

Opadasz zemdlona uczuciem.

Układa cię w kolorach kwiatów

zatracona w minutach szczęścia

zasypiasz, zasypiasz na wieki...

Wrastasz w pnie tych wieków

wrastasz w korzenie drzew czasu

zatopiona szczęśliwa kochanka

spogląda teraz w parku na ludzi serca.