Święta

Święta

Leżę na pościelonym biało

łóżku, przykryty czystą kołdrą

zasłonięty od zimna nocy....

próbuję zasnąć... ciągle mi obco.

Ciągle mimowolnie szukam

ciepła twego ciała... szukam Cię

szukam oddechu, spokoju dusz

zimno, obco, nijako.... tęsknię.

Wstaję. Zakładam podarte sandały.

Wychodzę na zaśnieżony kamienny

balkon. Cisza. Ciemność nieba.

Gwiazdy. Sosny, świerki, wilki i ja.

Wtapiam swą gorącą stopę w

mróz pokrywy śniegu... idę, idę

idę do balustrady, idę patrzeć w

świat... idę szukać iskry Nadziei.

Chłód. Północy wiatr otula mój

czerwony, pyszny szlafrok, wije

wije się nieszczęśliwie wstęga...

wypuszczam ją wolną, odfrunęła.

Czerwona unosi się do nieba...

unosi się tam do cekinowego gromu

ogromu jasności cichej nocy, cisza.

Tańczy spokojnie, się uśmiecha....

Tak... Uśmiecha się – to ona, chodź

chodź do mnie, dawno Cię w

domu nie było... ogrzej się razem

ze mną przy kominku żaru serc...

Wstęga znika... znika ostatnia droga

droga na mapie życia, że kiedyś, że

kiedyś Cię odnajdę w grudniową noc

wtedy kiedy wyszłaś i zabrałaś mi święta.

Zabrałaś mi magiczne święte święta

dom, dzieci, szczęście, rodzinę... by

samą zamrożoną uczuciami wyrzucił

Bóg - na drogę ku - bramie końca....