Serce

-
Serce

Rozdarte wpół małe serce drży
na oschłym wietrze uczuć
chwyta się biegnącej szaty
nadziei, żeby ostatkiem się
ogrzać, by ostatkiem sił żyć.

Rozbite na milion kryształów
krwi... ocieka gorzkim płaczem
owinięte słodyczą niewierzącej
prawdy w prawdę.... że życie
to nie – kolorowa, miła bajka...

Zranione serce, zdeptane śpi
gdzieś w kącie ciemnej sali
opuszczone w potrzebie czułości
skopane, oplute, zmieszane, cicho
oddycha ckliwym jękiem tęsknoty.

Marzy o zielonej łące szczęścia
marzy o beztroskich chwilach
tak brutalnie zabranych pewnego
dnia przez urażoną dumę jego
najbliższych oczarowanych złotem.

Złotem, bogactwem... chowanym
w małej sakiewce pod słomianym
łożem... pielęgnowany, przeliczany
chytrze na tysiące egoizmu sposobów
z wiarą na podbicie świata monetami.

Setkami monet, dostatkiem życia
serce nie wiedziało, nie miało
prawa wiedzieć, że dzisiaj w świecie
miłość kupuje się przez pieniądze
a ich brak wyklucza się z życia.

Nie wiedziało... i mocno się rozpłakało
że nigdy już nie będzie kochane i …......
akceptowane przez innych, ponieważ
zostało skromnie, biednie, dyskretnie
wychowane w ogromie biedy miłości.


Komentarze

  1. Anonimowy14 listopada 2014 21:19

    biedne serduszko... tak naprawdę wszyscy nadal jesteśmy ludźmi, ale okrywamy się tym egoizmem, tłumimy swoją ludzkość. Chciałabym nauczyć te wszystkie serca, że mogą kochać naprawdę nawet troszkę poklejone, pozszywane, już nie najnowsze i nie niedoświadczone. Bo niestety za często się potem boją, sami okrywają siebie szatą nonszalancji, egoizmu... i niszczą kolejne.
    Chciałabym skończyć ten wiersz.. dopisać. bo choć życie to nie film, filmy często oparte są na prawdziwych historiach, prawda?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pamięć

-
Pamięć Niebo. Pomarańczowa suknia tureckiej riwiery oblała niebo a fale pełne kryształów radości biły się z piaskiem o miejsce przy zachodzie pięknego słońca. Smukłe i wysokie palmy tulone chłodem nocy czuwały nad nimi słuchając subtelnych ich szumów kłótni, słuchały wieczornych modlitw płynących z minaretów. Echo niosących słów budziło zemdlonych letnią pracą wiernych szli ospale dumni spokoju ducha a tam... nocne życie wstawało oblane kolorami kapeluszy i aparatów. Turyści mkną, idą przed siebie no nieznanego nikomu celu, idą pielgrzymki uśmiechniętych watach polujących na pamiątki i kartki z podróży, idą walczyć o pamięć... Na niebie zaś pomału wschodził król Księżyc dumny i pyszny muzułmańskimi pieśniami, wstaje na scenie królestwa, rządzi księżycowy srebrzysty spokój – chęć snu. Muzyka dyskotek gra, płacz, krzyk śmiech, lejące się piwo i zapach pizz oblały dzikość brzegu morza już nie ma tych dzikich o
Czytaj więcej

Przywróć

-
Obraz
Przywróć Nie wierzę Ci kiedy budzisz się wstajesz cicho i wychodzisz tuż nad ranem, idziesz...spokojnym krokiem, milczysz, ja drżę leżąc smutnym w łóżku, patrzę na wiszący zegarek, wskazówki biegną samotne jedna za drugą mija sekunda popychana minutą a Ciebie wciąż przy mnie nie ma oddycham szybko, niemiarowo oddycham z bólem przegranego Nie wierzę Ci kiedy wychodzisz z naszego pokoju, naszego świata wstaję... sprężyna skrzypi, idę niepewnym krokiem mknę przez ciemny i pusty korytarz naszego domu... biją się we mnie myśli z rytmem serca, biję się, że znowu przegram, to nie może być prawda! Nie może! Wchodzę do salonu, kominek się pali... a ty skulona siedzisz w fotelu, idę do Ciebie chcę Cię przytulić, poczuć, zakochać się jak dawniej... płaczesz? płaczesz! To nie może być prawda, że Ty nadal kochasz umarłego! Umarłego! Twojego męża już nie ma! Nie żyje! Zginął! Przecież teraz jestem ja Nie wierzę Ci kiedy mówisz... że mnie kochasz, zostaw mnie daj
Czytaj więcej

Cztery ściany

-
Obraz
Cztery ściany Otworzyłam drzwi do mieszkania do naszego domu, czterech ścian miłości, przekroczyłam chłodny próg pustka, cisza w głowie biją mi się myśli: "nadal Cię kocham!" Widzę  te nasze nagie sceny kiedy mnie rozbierałeś tuż przy stole w kuchni, kiedy twoje ciepłe usta całowały moją zamyśloną dniem szyję. Widzę te gorące, namiętne spojrzenia kiedy podnosiłeś mnie dotykając mnie czule, zabierałeś mnie  na górę do sypialni, na misterium by całkiem razem się połączyć w dzień i nocą. Wchodzę do kuchni i słyszę twój głos i głośny śmiech z radości że wróciłam że jestem, czuję twój zanikający czasem zapach ciała, czuję Ciebie przy mnie, a jestem teraz sama. Widzę to krzesło, a na nim Ciebie dumnie pijącego poranną kawę...dlaczego to zrobiłam, dlaczego powiedziałam słowo za dużo: "mam Cię dość, wynoś się!" krzyczałam wiosenną porą, a on rzekł tylko cicho zapłakany: "dlaczego?" "znudziłeś mi się, wynoś się!" plułam jadem
Czytaj więcej