Płomyk

Płomyk

Dlaczego odrywasz tak... szybko

swą kiedyś młodą dłoń od ciepła,

blasku...jasności...czy ono cię parzy?

Dlaczego boisz się urwać choć

jedną iskrę tego … pięknego

płomienia, dlaczego płaczesz?

Dlaczego płaczesz kryształami

lodowatych łez... dlaczego jesteś

smutna w cudowny słoneczny dzień?

Przecież ta woskowa świeczka

płonie, płonie do końca naszych dni

tętni radością chwil, ona – płonie...

Postawiona na blacie starego stołu

zgarbiona życiem, ulepiona tak, jak

pragnęłaś by obrazem była życia …

Postawiłaś ją pewnej nocy w ciszy

ciemności pokoju, gdzieś na strychu

owinięta wiatrem twoich wspomnień.

Zawsze byłaś - Ty - przy niej w samotności

uśmiechałaś się jak tliła swe ciało …

gorącem ognia i ostrością dymu, ulotnego.

Ulotnego dymu niczym białe piórko

lekkiego płynącego daleko w ciemność

gwiazd by tam tańczyć z nimi walca.

Uśmiechałaś się czule... tuliłaś go

namiętnie by trwał, na wieki, na lata

nie wyobrażałaś sobie dnia, bez płomyka.

A teraz z drżącymi dłońmi boisz się

go dotknąć, boisz powiedzieć kilka słów

by w okamgnieniu nie zginął w głuchocie.

Nie chcesz by ta ostatnia nadzieja zgasła

by odeszła pomału, spokojnie ze stołu

nie chcesz by ona, potężna przypominała...

Marną i lichą ciebie, nie chcesz by wygasiła

- płomień życia, nie chcesz wieków milczenia

nie chcesz wiatru co drzwi zamyka, bez wyjścia.