Dom

Dom

Mija kolejny dzień w pustocie

ciemnej złotej pałacowej sali

gdzieś w starym murowanym

pałacu w tajemniczym ogrodzie.

Chwiejny budyneczek, tańczy

nad cichym i spokojnym jeziorze

dzbanie porannych beznadziejnych

kobiecych łez – z tęsknoty serc …

Dawniej żywy miłością grał dom

słychać było tupoty uśmiechów

i szelest cichych atłasowych sukien

walców angielskich przy orkiestrze.

Słychać było słoneczne dni i noce

czułe słówka zalotne gesty kochanków

burzliwe westchnięcia i tłumione

okrzyki radości oraz sapania szczęścia.

Teraz... tylko powoli sunie do nieba

pokręcony grubymi kolcami bluszcz

wbija się przez szyby do pałacu, szuka

tej dawnej pełnej życia księżniczki -

Nie ma? Nie ma tego mieniącego się

złota, diamentów, pantofelków....

kwiatów i perfum i czekoladek i balu...

teraz... jest zapadnięty mchem dach.

Powybijane czyste niegdyś szyby

wyrwane mosiężne drzwi, wykradzione

złote puchary, srebrna zastawa i lustra...

cisza i wiatr ciągle tylko w nim gra...

Okaleczony przez pustkę czasu i lat

teraz ruina historii i puchu wspomnień

teraz tylko grają wieczne dusze ludzi....

którzy sto lat temu zasnęli w – nadziei.