Róża

Róża

Upadasz – niczym biała

zwiędła już róża, posępna

wpatrzona w swą tęsknotę.

Łudzisz się nadzieją o bajce

o gwiazdach i kolacjach przy

świecach przy muzyce miłości.

Łamiesz się od ciężaru żalu

od kropli samotności zmęczenia

od płaczu dziecka w bezradności.

Spadasz pomału w otchłań

ciemność i pustkę kart myśli.

Pragniesz miłego jego dotyku.

Dotykasz jego flirtu serca

kosztujesz się jego czułością

marzysz o nim – idealnym księciu.

Stoisz tu obok, koło niego

tulisz się w zimną, umarłą pierś

bijesz na przytomność płaczem.

Prosisz skrycie litaniami o tak

niewiele, o ciepło, o szczęście

śliczny kąt z zapachem róż...

On nieruchomy, obcy patrzy

w dal... niczym pan – rzeźba

rzeźba z ciemnym oddechem

której świat już dawno odpłynął.

Rzuca ostatnim mrocznym

swym spojrzeniem, wbijając

pomału ciernie mordercy...

wbija nóż – Nie Kocham Ciebie!