Raz

Raz

Ten zimny, północny wiatr

delikatnie... znów muskał

twoje nagie, w rajstopki białe

schowane nogi, drażnił usta.

Namiętnie, zazdrośnie tulił

twoją tiulową, kremową, czystą

suknię...baletową, a ty dumna

drżąca całym ciałem, znów stoisz.

Stoisz w złotej, ogromnej sali

sali baletowej, obrzucona piórami

diamentami, perłami... w otwartym

oknie kreślisz w powietrzu pozy.

Kreślisz je starannie, szczegółowo

mocno mistycznie, pieczołowicie

wtulasz swą czerwoną rumieńcem

buzię w nadęte pustką serce, tulisz.

Tulisz i niecierpliwie czekasz na

jego gorący, zżerający wzrok...

czekasz niczym pozytywka na na-

kręcenie, czekasz na blask muzyki.

Czekasz, jak wtedy młoda, obca

tańcząca na dworze jego, cara

zgrabnie kokietujące jego męskie

puchary, złota... on cię pokochał.

Pokochał... w niezgodę dworu

szlachetności moralnej, kochał cię

kochał...a ty tańczyłaś nadal, nadal

niepewna..., czarownica pana- cara.

A teraz niczym na szarej, pożółkłej

fotografii stoisz w ruinach pałacu

obdarta z purpury i czerwieni, naga

od wstydu oszczerstw – rewolucji...

Rewolucji, która przyszła jesienną

porą i wznieciła kusz krwi i pył łez

mordując to, co budowałaś latami

by uśmiechną się na ciebie choć raz...