Książęca głupota

Książęca głupota

Tam na tym stromym wzgórzu, tam

wśród ciemnych, cichych i nieznanych

dębowych, sosnowych, bukowych borów

stoi potężny, kryształowo – lodowy pałac.

Wiedzie do niego kręta i miękka

błotnista wstążka leśnej dróżki

ozdobiona tańczącymi z wiatrem

kwiatami, wonnymi pnączami...

Przemierzasz nią dziewicze puszcze

urodzajne w zwierzynę i ciszę

mkniesz nią przed siebie, do

mosiężnej, ciężkiej i obcej nam bramy.

Bramy, zamkniętej na miliony

zamków, niedostępnej dla wędrowców

otwiera się, tylko raz na wieki

tylko dla pechowych szczęśliwców.

Kryje za sobą tajemniczą moc wież

pachnących, kolorowych, księżycowych

ogrodów, skąpanych promieniami gwiazd

tam, gdzie odpoczywa sobie księżniczka.

Radośnie leżąca na łożu wśród róż

zamyślona, obca, oddalona myślami

siedzi tak lata całe, bowiem się zagubiła

gdy szukała tygodniami pełnego szczęścia.

Skuszona obiecankami czarnej madonny

czarownicy wstrętnej, urzekła ją magią

i zamknęła na tysiące lat i godzin w pałacu

by stała się jego źle zakochaną księżniczką.

I tak płacze całymi nocami, dniami szlocha

oślepiona materią i sferą wcale jej nieznaną

zabłąkana... czeka, marzy... nie wierzy

nie ufa czasowi, że on uleczy głupoty stare rany.