Alko-miłość

Alko-miłość

Kiedy idziesz prostą drogą

a blask nocy cię przytłacza

a depresja samotności pomału

wgryza ci się w szyję, w głos.

Przerywa te głośne struny

krzyku, krzyku beznadziejności

krztusisz się gorzkimi łzami

a gwiazdy cię bardziej wzruszają.

Wzruszają cię do nieprzytomności

upadasz blady na krętą ulicę

potykasz się brukiem gęstych plam

plam niehonorowej sprawiedliwości.

Cała twarz dymi rozpaczą dni

opływa czerwoną niczym wino

kwaśną krwią, rany głębokie wżynają

się w ciało, weszły w samo serce.

Serce już okaleczone kobiecą grą

wyrafinowany zabójca męskich...

ech... głupich serc, które tańczą z

żmijami wypijającymi nektar życia...

Nektar ambicji, wiary w kochające

wspólne pożycie... wypiły do dna

by zostawić nagich panów z marzeń

by utonęli w kieliszku samotności...

Wypijasz w jednym brzydkim barze

kieliszek, za kielichem mocnej wody

rozkładasz tęsknotę na ilość butelek

szklanych kociołków radości panów.

Pijesz za szczęście nieszczęśnika

głupio i chytrze zakochanego w niej

to one rodzą krzywdzącą męską chorobę

popijaną wieczorem, zwaną alkoholizmem.