Wojna

Wojna...

Dlaczego dumasz całymi dniami?

Dlaczego wyczekujesz chwil -

na horyzoncie Nieba i Ziemi?

Dlaczego nasłuchujesz kroków?

Błądzisz myślami po kartach

wspólnych wspomnień i dni

gorących potów, smaku pracy

w blasku promieni słońca.

Szukasz wzajemnych wzlotów

upadków i wzruszeń emocji

chylisz głowę nad stołem posiłków

rozmów, westchnięć i uśmiechów.

Liczysz paciorki waszych modlitw

sprawdzasz wzrokiem każdy kąt

izbę, komorę, stodołę i las.. pytasz:

czy on wciąż tam jest? - cisza.

Dotykasz czule zakurzoną koszulę

cerujesz nieużywane wełniane

skarpetki, pastujesz wygniecione

od niemocy pustki jego brązowe pantofle.

Upadasz. Klękasz. Bijesz głową

o podłogę. Krzyczysz. Wołasz

o litanię pomsty do nieba tego świata

przyszli, okradli, zabrali – ostatnią miłość.

Bili, szarpali, ubliżali godności chłopa

„Do wojska!, Na wojnę!, Bierz karabin!”

wrzeszczą basy żołnierskich głosów

podnoszą kurzawę pyłu i łez żon i rodzin.

Idą dzielni Panowie, uśmiechnięci,

waleczni, odważni... nie wiedzą co ich

co ich czeka za zakrętem rodzinnej wioski

ostatnie płacze i żale kobiet, tęsknota dzieci.

Znikają w kroplach wysiłku i krwi

zmieszani z pogardą ludzkich spojrzeń

zhańbieni upartością chęci zwycięstwa

umierają.... samotni, opuszczeni przez Boga.

Walczyli za Ciebie, za mnie, za wszystkich

patriotyzm wolności i szacunek Ojczyzny

poszli w świat nieba, by dbać o przyszłe

pokolenia... ludzi wolnych od cierpień i łez.

Zostały, tylko one – kobiety

ogołocone z miłości życia

zgwałcone ogółem solidarności

walki całego narodu – żyją.

Żyją ostatkiem oddechów i wiarą

że przyjdą z tego przeklętego frontu

czekają w bieluśkich ciepłych chałupach

nie wiedzą, że umrą od tęsknoty - wojny!