Tęsknota

Tęsknota

Stoi przy oknie ta sama

zgarbiona pani, zadumana

porwana przez wieki historii

rozebrana ze świeżości życia.

Stoi zasmucona, trzęsąca...

ręce składająca do modłów

pozbawiona wdzięku młodości

stara, wątła, zastygła w miłości.

Ostatkiem skurczonych palców

dłoni, czule tuli wilgotny obrazek

Matka Boska płacze zatroskana

pęka kruchy drewniany krzyż.

Koniec świata – umiera nadzieja

zabrali zbrodniarze świata jej

ostoję i kochanka, ojca i męża

zabrali na krańce świata, daleko.

Okradli z bezpieczeństwa i spokoju

niewinną rodzinę, ograbili z resztek

godności, pogwałcili ostatnie prawa

prawa do wolności, pokoju i życia.

Porwali z cichej wioski pod lipą

męskich kosiarzy, chłopów z

żytnich i pszennych pól do walki

do walki za sprawiedliwy ład Ziemi.

Poszli marszem przed siebie w

otchłań beznadziejnej wiary,

że znów będzie, tylko cieplej i lepiej

a dostali piasek w twarz i karabin.

Walczyli, miotając się na stepach

strzelali milionami kul w niebo, w dal

padali honorem, umarli bohaterzy

mistrzowie życia, rycerze ojczyzny.

Teraz już wieki później ostatnia łza

toczy olbrzymie krynice po policzku

samotnej kobiety, czekającej na męża

spływa kropla po kropli... smutna.

Ocieka pomarszczone i zmęczone lica

odbiera od nich tętnię życia, odchodzi

upada zemdlona... całuje Boską, żegna

się i od tęsknoty na zawsze umiera.