Teatr

Teatr

Młode książątko spragnione

świata, pełne ciekawości i

pytań do otoczenia, ludzi...

postanowiło trochę go poznać.

Wstała wcześnie rano, gdzie

pomarańczowe słońce tańczyło

jeszcze ze świeża rosą i nocą...

gdzie okoliczne wioski jeszcze spały.

Radosna i szczęśliwa, że jest

pełna odwagi i rozwagi umysłu

założyła na siebie białą suknię

z atłasu... zwiewną, królewską, wyszła.

Cicho, na koniuszkach stópek,

palcach dreptała przed siebie do

krętych, zimnych schodów w dół

zeszła pomału, wysmyknęła się...

Przez mosiężną i ciężką, dobrze

chronioną bramę, poszła, wyszła

zniknęła w kłosach zbóż... płynęła

niczym wróżka nad ciepłem ziemi.

Chciała poznać zwierzęta, rośliny

las, ludzi, krajobrazy... pragnęła

odnaleźć słodycz godziny i dnia

chciała odszukać szczęście i miłości.

Zaglądała we wszystkie kąty świata

piła zimną, czystą, bystrą źródlaną

wodę, wspinała się stromymi stokami

na szczyt jej nieszczęśliwego życia góry.

Żeglowała po otwartej otchłani jeziora

odwiedziła pachnące runo leśne, zjadła

soczyste i okrągłe jagody, głaskała sarny

tuliła wiewiórki, pomagała chłopom...

Była tylko sobą, promienną dziewczyną.

Pragnęła również poznać swojego męża

pragnę męskiego pana, wysokiego,

przystojnego... tylko dla siebie, na życie.

Pewnego dnia ujrzała w tafli stawu

skrycie, nieznajomą męską twarz

uśmiechała się do niej szeregiem białych

ząbków, jędrnymi ustami i pięknymi oczami.

Chwycił ją za zgrabną dłoń

przyciągnął do swojej piersi

wejrzał w jej oczy, czary...

czarne moce... lecą razem do nieba.

Wędrowali przez ciemność ogromu

niebios, zawędrowali do chmury

różowej, pachnącej lawendą...

puszystej, położyli się obok siebie.

Leżeli w ciszy i mroku kilka chwil

gdy ten rzucił się w namiętności

na bezbronną dziewczynę, całował

pieścił, tulił, rozkochiwał... głaskał.

Ona w euforii podskoków i westchnięć

falowała w niebiosach jako główna

aktorka, grali kochanków życia, aktorów

miłości, zakochanie w sobie na zabój...

Oni tak dniami, tygodniami, pewni

siebie, ale niedługo wrócili na ziemię

rozgoryczeni, smutni, rozdrażnieni losem, 

że za późno się spostrzegli, że ciągle i tylko - grali.