Szklane niebo

-
Szklane niebo

Granatowe, szklane niebo
śpi, całkiem nagie od czasu
otulone grubo ciemnymi
jeszcze młodymi obłoczkami.

Takie one niewinne, biedne
jakby samotne, obce, dalekie
od ciepłoty matczynego serca
tęsknią za przytulnym kątem.

Wykluczone z domowego raju
odepchnięte od promieni Słońca
wzgardzone cierniami białych łez
wyśmiewane przez głupotę Księżyca.

Zamknięte w beznadziejnej
klatce... zostawione losowi
zostawione światu na pożarcie
zostawione przez Gwiazdy i Tęcze.

Ich życie to podróż po ogromie
nieba, to wędrówka za skarbem
szczęścia i harmonii... one, one
już nigdy nie zaznają spokoju.

Zostały zdeptane przez swoich
najbliższych jako ciężki bagaż
teraz obojętne fruną przez błękit
nie znając radości dnia i nocy.

Teraz śpią pod deszczowym
dachem, wtulone we własne ciepło
wtulone w marzenia radości
płaczące skrycie o swojej rodzinie.

Zranione przez cios w szklane
ich niebo – dom, odebrane jemu
przez ludzką pomyłkę - dobra
ciepią bez cichego słowa – mama!

Komentarze

  1. Minne May9 września 2014 18:45

    Biedne... Samotność, a właściwie osamotnienie to najgorsze, co moze nas spotkać. Bo nawet powiedzieć nie ma komu o tym, jak sie czujemy

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy10 września 2014 17:25

    często tak jest, że wielu z nas się z nią boryka i nie ma nadziei na zmianę tego stanu ;/

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pamięć

-
Pamięć Niebo. Pomarańczowa suknia tureckiej riwiery oblała niebo a fale pełne kryształów radości biły się z piaskiem o miejsce przy zachodzie pięknego słońca. Smukłe i wysokie palmy tulone chłodem nocy czuwały nad nimi słuchając subtelnych ich szumów kłótni, słuchały wieczornych modlitw płynących z minaretów. Echo niosących słów budziło zemdlonych letnią pracą wiernych szli ospale dumni spokoju ducha a tam... nocne życie wstawało oblane kolorami kapeluszy i aparatów. Turyści mkną, idą przed siebie no nieznanego nikomu celu, idą pielgrzymki uśmiechniętych watach polujących na pamiątki i kartki z podróży, idą walczyć o pamięć... Na niebie zaś pomału wschodził król Księżyc dumny i pyszny muzułmańskimi pieśniami, wstaje na scenie królestwa, rządzi księżycowy srebrzysty spokój – chęć snu. Muzyka dyskotek gra, płacz, krzyk śmiech, lejące się piwo i zapach pizz oblały dzikość brzegu morza już nie ma tych dzikich o
Czytaj więcej

Przywróć

-
Obraz
Przywróć Nie wierzę Ci kiedy budzisz się wstajesz cicho i wychodzisz tuż nad ranem, idziesz...spokojnym krokiem, milczysz, ja drżę leżąc smutnym w łóżku, patrzę na wiszący zegarek, wskazówki biegną samotne jedna za drugą mija sekunda popychana minutą a Ciebie wciąż przy mnie nie ma oddycham szybko, niemiarowo oddycham z bólem przegranego Nie wierzę Ci kiedy wychodzisz z naszego pokoju, naszego świata wstaję... sprężyna skrzypi, idę niepewnym krokiem mknę przez ciemny i pusty korytarz naszego domu... biją się we mnie myśli z rytmem serca, biję się, że znowu przegram, to nie może być prawda! Nie może! Wchodzę do salonu, kominek się pali... a ty skulona siedzisz w fotelu, idę do Ciebie chcę Cię przytulić, poczuć, zakochać się jak dawniej... płaczesz? płaczesz! To nie może być prawda, że Ty nadal kochasz umarłego! Umarłego! Twojego męża już nie ma! Nie żyje! Zginął! Przecież teraz jestem ja Nie wierzę Ci kiedy mówisz... że mnie kochasz, zostaw mnie daj
Czytaj więcej

Cztery ściany

-
Obraz
Cztery ściany Otworzyłam drzwi do mieszkania do naszego domu, czterech ścian miłości, przekroczyłam chłodny próg pustka, cisza w głowie biją mi się myśli: "nadal Cię kocham!" Widzę  te nasze nagie sceny kiedy mnie rozbierałeś tuż przy stole w kuchni, kiedy twoje ciepłe usta całowały moją zamyśloną dniem szyję. Widzę te gorące, namiętne spojrzenia kiedy podnosiłeś mnie dotykając mnie czule, zabierałeś mnie  na górę do sypialni, na misterium by całkiem razem się połączyć w dzień i nocą. Wchodzę do kuchni i słyszę twój głos i głośny śmiech z radości że wróciłam że jestem, czuję twój zanikający czasem zapach ciała, czuję Ciebie przy mnie, a jestem teraz sama. Widzę to krzesło, a na nim Ciebie dumnie pijącego poranną kawę...dlaczego to zrobiłam, dlaczego powiedziałam słowo za dużo: "mam Cię dość, wynoś się!" krzyczałam wiosenną porą, a on rzekł tylko cicho zapłakany: "dlaczego?" "znudziłeś mi się, wynoś się!" plułam jadem
Czytaj więcej