Przyjaciółka?

Przyjaciółka?

Oddychasz? Czy... już może

fruwasz po chmurach nieba?

Dlaczego uśmiechasz się do

mnie... gdy mi tylko łza została?

Została mi łza, jedyna pamiątka

jedyne wspomnienia kolorowych

chwil, a ty się uśmiechasz cicho

nie widzisz, że płaczę, że ciepię?

Milczysz. Milczenie złotem. Mów!

Proszę kotłuj swoje myśli w...

mojej głowie... chcę, abyś była tu

to obok na skinienie naszych powiek.

Milczysz by nie bolało, milczysz by

nie rozpalać czerwieni gniewu i lęk,

i czerni rozpaczy niespełnionej, naszej

miłości, milczysz przede mną i Nią.

Przyszła ta przyjaciółka utrapionych

przyszła ta czarownica szczęśliwych

przyszła niczym wiosna, burzliwie...

zabrała wszystko co w sercu kwitnie.

Przyjaciółka zmęczonych dniami

przyjaciółka znudzonych radością

przychodzi niespodziewanie, groźna

koleżanka Boga, z kosą w ręku – miota.

Wycina kawałek po kawałeczku lasy

poetów, śpiewaków, rolników, kobiet

sprzedawców, mężów i dzieci... tnie

drewno na opał zimowego swojego piekła.

Śmierć kroczy koło nas, śpiąca,

ospała, tajemnicza, subtelna, lekka

porywa swe ofiary, które zabawiały

się uczuciem serc niż rozumu...zabiera.

Samobójców, morderców, gwałcicieli,

alkoholików, prostytutki, matki, ojców,

dzieci, prezydentów, aktorów... cały świat

czyści ludzkie życie z haniebnych drzew.

Czyści niesprawiedliwie, diabelnie

zabiera tych, których jeszcze się nie

kocha, bo się nie zdążyło ich poznać

zbyt szybko odeszli, zabrani śmiercią.