Szlachetna

Szlachetna

Kroczy powoli dumna i smukła

kobieta odziana w ciężkie i złote

chyba królewskie, niemodne szaty

zgrabnie zasiada w pałacowej sali

tron oczarowany klęka przed jej pięknem.

Klęka przed nią publiczność

jej posępna twarz, grobowa

mina przeraża nawet rycerzy

uśmiecha się tylko pod noskiem

lekko unosząc swą śliczną brew.

Chwyta do długiej i chudej dłoni

berło, jabłko i kreśli powietrzne

nikomu nieznane figury magii

nagle z sufitu bije jasny promień

blask, jasność, obca moc... czary.

Kobieta powoli frunie do nieba

tańczy figlarnie, kokietując męża

korona spada z jej głowy, toczy

się przed siebie, wpada do otchłani

ciemnej masy w głębi podłogi sali.

Królowa, ciemna kobieta, straszy

swój lud, kreśli piorunowe freski

czaruje wdziękiem, powabem...

wznosi się wysoko ponad głowy

lewituje... zasypia... traci oddech.

Leci. Spada szybko niczym gwiazda.

Ludzkość zamiera. Tracą oddech.

Spada gwałtownie i silnie. Opada.

Opada na podłogę całkiem sama i naga.

Upada niezgrabnie, swawolnie – umiera.

Kobieta. Szlachetna dama oddała

swój ostatni zmęczony walką oddech

pragnęła ciszy ducha, wytchnienia

harmonii, zrozumienia... porwała ją moc

by teraz mogła na wieki zasnąć spokojem.