Syn M.

Syn M.

Cicha i spokojna, obca okolica

śpiąca jeszcze słodkim snem

zaspana, uwolniona od rytmu dnia

zastygnięta w promieniach księżyca.

Otulona kołdrą harmonii życia

przykryta pierzem szczęścia, przytula

się do poduszek odtrutych od zła

wdycha powietrze czyste od cierpienia.

Małe miasteczko z rzędem czerwonych

dachów; białych murów; zielonych

parków... w świetle lamp mieni się i...

błyszczy z zapachem wczesnej rosy.

Idziesz po brzuchatych kamieniami

uliczkach, maszerujesz delikatnie

by swą obcością i wstydem nikogo

nie zbudzić... pomalutku do celu...

Zakrywasz opaloną i wyschniętą od

polnego wiatru twarz zielonym

kapeluszem... chronisz się przed

wzrokiem gapiów i plotkarek...wracasz.

Wraca do rodzinnych stron On... co

majątek ludzkich serc zatracił na swoje

przyjemności cielesne, odbierając

kromkę chleba ojcu i matce... pijaczyna.

Przepił, przehulał worki złota, monet

wysprzedał całe rodzinne pałace, by

żyć ponad pyszny i próżny, zazdrości

stan... nie zważał na śmierć bliskich.

Wrócił ten Syn Marnotrawny... smutny

prawie nagi; osierocony ze szczęścia

pełen goryczy i złości... idzie do domu

wierzy w ich pomoc, odpuszczenie...

Już wchodzi do małej kuchennej izdebki

już ma wołać na powitanie ojca i matki

już zasiada do obiadu, czuje się w raju

a tu w progu obca, dziwna kobieta....

Przeciera porcelanowe talerze, myje

spogląda na mężczyznę... poznaje go

niania poznaje swoje synka... upada

i mówi... wracaj skąd przyszedł – tu nie ma nic.