Pomyłka

Pomyłka

Spoglądasz tajemnie na białą

czystą ścianę, a na niej na złoty

błyszczący się obraz... święty

kościelny... szukasz Matki i Dziecka.

Pod pierzastą kołdrą w spokoju

w strachu przed rodziną, trzymasz

mocno w dłoniach sznureczek perełek

suwasz po nich palcami – różaniec.

Zdrowaśki jak zaczarowana, obca

powiadasz setkami w nadziei o

szczęście dla syna i synowej, dla

wnuczka... dla gospodarstwa, cicha.

Chronisz modlitewnik przed tyranem

draniem, pijaczyną, panem.... Losu

on nie godzien twoich łez, bólu...nie

godzien smutku, goryczy, złości...

Jego kara boska spotka już niebawem

módl się staruszko żarliwie, pobożnie

słuchaj słów Jego, Pana naszego...On

przecież wie co nam jest dobre...

Wie? A może tylko gra z nami, udaje?

Może sam nie wie, gdzie kończy się

życie, gdzie zaczyna cierpienie? On

nie, nie zna sprawiedliwości – gra.

Gra myśląc, że się znowu Mu uda...

uratować pijaka, zabrać zdrową

matkę dzieciom.... On wie doskonale

że to pomyłki, ale dalej tak się bawi.

I jej – schorowanej, dręczonej przez

miłość do mężczyzny chama i lodowca

też pomógł... jak tylko potrafił... wiosną

zabrał ją do bram niebiańskiego raju.

A tego mordercy uczuć i szczęścia

zostawił przez swoją gapowatość, by

żył i się cieszył... dzieci gnębił... ulżył

tylko sobie, że nie weźmie go do nieba!