Pałacyk

Pałacyk

Na tym jasnym, zielony wzgórzu

zarośniętym tajemniczym lasem

pachnącym otaczającymi go łąkami

wznosi się zgrabnie, stary pałac.

Malutki budyneczek, z wieżyczką

z drewnianymi okiennicami, oknami

z czerwoną – mozolnie, długo kładzioną

dachówką... z białym gankiem.... pałacyk.

Prostokątna nijaka w sumie bryła

skrywa moc kurzącej się jeszcze historii

historii zapomnianego już rodu...

historii zapomnianych wielkich kochanków.

Mury solidnie stojące, obrosły zielonym

bluszczem... zamknięte na kłódkę sekretu

zamknięte na tysiące zamków ciszy

wiecznej samotni dla obcych oddechów.

W tym pałacyku przy blasku księżyca

w mrocznym pokoiku trzymali się

za ręce niby wiecznie w sobie zakochani

ona piękna, on inteligentny – razem.

Razem po porannej rosie spacerowali

wąchali bujne krzewy róż, skąpani

w deszczu miłości i szczęścia... razem

nie znali jeszcze wtedy przyszłości.

A ta przyszła szybko jak letnia burza

piorunem niszcząc drogi i mosty

topiąc nadzieje na marzenia, zalewając

pocałunki, westchnięcia... objęcia.

Pogrążyła kochanków w rozpaczy

w smutku cierpienia i bólu... bo on

kochał inną... pragnął jej ciała, życia...

porwał się w nieznane – swą śmiercią.

Ona w melancholii dnia rzuciła się

w otchłań morskiej głębi – nie zniosła

pustego pokoju, łóżka... całego życia

- została tylko ruina... tego pałacyku.