Gazeta

GazetaG

Wiatr porywa gazetę, szarą

niewinną, nijaką... frunie sama

całkiem naga przed siebie do

nieba, do tajemnych wrót... leci.

Zabiera za sobą moc kolumn

pisemnych wieści, zbitek liter

ludzkich tajemnic i plotek świata

zabiera jeszcze wspomnienia...

Schowane w niej kochanków

zdjęcia, kiedy jeszcze Warszawa

mocno stała, gdzie Paryżem ją

zwano... gdzie kwitły kasztany.

Gdzie panienki uśmiechnięte za

swoimi serca panami dumnie

chodziły, gdzie dumny Żyd grał

weselne zabawne pieśni szczęścia...

Wiatr porwał pamiątki słonecznych

dni na spacerze w cichym parku...

w zapachu zieleni, turkocie karet

wozów... tupocie zgrabnych pantofli.

Wiatr porwał zdjęcia dni radości

chwil spokoju i wytchnienia... jedyne

ostatnie, żywe karty pamięci życia

które zginęło w przyszłości wojny.

Kiepskiej zabawy psychopatów

tamtego świata, w wirtualnej farsie

grze operetki, że płaczem i bólem

można się cieszyć, radować i bawić...

Porwał wiatr cząstkę, szczyptę

wolności, beztroski i przeszłości

kolorowych chwil, pachnących

minut w gronie najbliższych, porwał.

Już ich nie wróci, historia poszła do

przodu kopiąc i niszcząc to co piękne

było, by zbudować jeszcze gorsze

piękno ludzkiej głupoty ślepej zagłady...

Proszę Cię niewinna Gazeto co lecisz

hen w dal, w niebo, w przygodę, chroń

nasze przyszłe pokolenia od łez, bólu

cierpienia, chroń od wojny zabaw!