Cisza

Cisza

Drewniane, śpiące jeszcze krzyże

łamią się z Panem w pół od kurzu

nieugiętego i szybkiego biegu czasu

Przechodniu -zatrzymaj go na chwilę.

Stara, murowana, chwiejna

kapliczka porzuca klepki dachu

ozdobione pajęczynami wieku

skrywa tajemnicę - poznaj ją !

Mosiężne, ciężkie drzwi opadły

od ciężaru ludzkich grzechów

popękały witrażowe szyby od

krzyku ludzkich zgubnych myśli.

Mur gubi palone czerwone cegły

zrzuca białe tynki wzmocnień

niegdyś błyszcząca brama, dziś

pokryta rudym złotem rdzy stoi.

A po tym zarośniętym bluszczem

cmentarzu spaceruje tylko duch

duch pijaczyny, wędrowcy, panienki

wszystkich sprawiedliwie Bóg kocha.

Wszyscy za swe rozpustne życie

nie przemyślane decyzje zapłacili

odejściem do nieba lub piekła drogą

cierpień i mąk, On sprawiedliwy sędzia.

Opuszczony kościół, opuszczony

cmentarz, pusta wioska... zasnęły

w kartach historii i dawnej świetności

by straszyć pochopnymi zamysłami.

Straszy by żyć prawie, godnie, z

szacunkiem, harmonią, wiarą,

pokojem, bo nagroda przychodzi

szybko –i zostawia – Apokalipsę ciszy!