Cerkiew

Cerkiew

Niziutka, drewniana, chwiejna

zgrabnie przytulona do brzozy

łapie ostatnie promienie słońca.

Okryta październikową mgłą

ozłocona mnóstwem liści,

stygnie w zadumie modłów...

Strojny trójramienny krzyż

drewnianą kopułę cicho zdobi

otyłe drzwi z Matką zamknięte.

Nie wpuszczają prostych gapiów

Matka z Dzieckiem pragnie tylko

spokoju... wytchnienia, ciszy...

Tylko ten wilgotny zapach wieków

lat, które odeszły w zapomnienie

mieszają się w woskiem świętych świec.

Tylko ciche stąpanie świętych

duchów skrzypi na startych deskach

a z ikon spoglądają Najwięksi...

Proszę podróżniku, turysto uklęknij

przed smutnym Jej obliczem... spójrz

w Jej cierpiące grzechami oczy....

Proszę złóż ręce, módl się pacierzem

zastanów się nad swoim życiem

zastanów się nad swym sumieniem...

Bo nie wiesz ile Ona łez przelała

za niesprawiedliwość ludzkiej głupoty

dla ochrony swych Bożych Dzieci.

Dzieci krzyczących w ogniach domów

łkających w strachu niemowląt, żon

i matek... co ginęły za kraj w strzałach.

Zamyśl się na chwilę, uderz w pierś

Ona przepłakała ludzką wojenną krew

zatrzymaj się, wycisz... przecież tu

- poznajesz historię.