Carski los...

Carski los...

Złoty samowar dymi marzeniami

ukrywa czerwoną wodę łez, parzy

mroczną przeszłość właścicielki

pochłoniętej salonem dwornej kobiety.

Lustrzane pałace, kryształowe karety

otulające oranżerie i kwitnące ogrody

szmaragdowe żyrandole i pachnące

komnaty, zbrudzone jękiem kobiecych serc.

W pałacyku cicho gra orkiestra skrzypiec,

fortepianów i harf, cyka zegar – tańczą

same pary myśli w rytmie carskiego

walca w bogactwie kroków życia.

Powiewa zwiewna letnia jej sukienka

służki kotłują się w sali koncertowej

dumają nad fryzurą i upiększeniem

zamarzniętej figurki – niewinnej panienki.

Okrywają złotymi szatami jedwabne jej

drżące, kruche ręce i blade dłonie

trzęsące się oznaki ukrytej prawdy

schowane głęboko w ciemnościach pamięci.

Zimne ciało delikatnie oddycha słodyczą

upalnej nocy... przy blasku gwiazd i księżyca

przy szafranowym niebie... korzącym się

przed zgrabnie wydającej rozkazy pannie.

Kroczy zgrabnie dotykając pantofelkami

podłogi, przemierza karty wspomnień o tej

nocy, pragnie wymazać niechlubne poczynania

dla sławy, władzy – zabijając księcia, swojego męża.

Znieważona. Osamotniona. Okradziona. Pusta.

Upada moralnie na dno, stacza się w ciemność

błądzi po lodowej pustyni północy - za pomocą!

obdarta z szat naiwności... wyklęta przez świat!

Wydarta z codziennej eleganckiej rutyny

pogrzebana śmiercią swych kłamstw i złudzeń

o lepszej, luksusowej przyszłości przy boku ciszy

- umarła na wieki... zniszczona przez swój carski los!